قاجارها یکی از ایلات ترکزبان ایران بودند که عمدتا در جنوبشرقی دریای مازندران ساکن شده بودند. کریمخان زند بنیانگذار سلسله زندیه که پیش از قاجارها در ایران سلطنت میکرد، آقامحمدخان قاجار -از بزرگزادگان قاجار- را به دربار خود در شیراز برد و تحت نظر گرفت تا خطری از ناحیه این ایل متوجه حکومت نشود.
با مرگ کریمخان، آقامحمدخان از پایتخت گریخت و با رساندن خود به قلمرو ایل خویش آنان را متحد کرد و خود رهبری ایل را به دست گرفت. آقامحمدخان قاجار -که هم از شجاعت و جنگاوری همراه با قساوت و بیرحمی و هم از نیرنگ و خدعه و حیلهگری برخوردار بود- در وانفسای به همریختگی اوضاع کشور -که معمولا پس از زوال قدرت هر سلسله پیش میآمد- توانست به تدریج مناطق مختلف ایران را به چنگ آورد و پس از فتح شیراز و نهایتا غلبه بر لطفعلیخان -آخرین مدعی پادشاهی از خاندان زند- و قتل او، سلطنت را به دست بگیرد و سلسه قاجار را بنیان نهد.
از همین زمان و توسط آقامحمدخان قاجار بود که پایتخت ایران از شیراز -که با نام سلسه زند عجین شده بود- به تهران -که از سرزمین قاجارها در حاشیه دریاری مازندران چندان دور نبود- منتقل شد.
منبع: کتاب تاریخ پنجاهساله ایران، محسن مدیرشانهچی