در کتاب ایران بین دو انقلاب نوشته ؛یروان آبراهامیان چنین می‌خوانیم که در دوره صفویه به سبب وجود دولتی مقتدر امنیت در جاده‌ها و راه‌های کشور به شکل نسبتا مطلوبی برقرار شد و بر راه‌های تازه‌ای که ساخته شده بود کاملا نظارت می‌شد.
اما با سقوط و انقراض صفویان و آغاز جنگ های داخلی و تعرضات خارجی در کشور، به‌ویژه پس از مرگ نادرشاه‌افشار و در جریان کشمکش میان خاندان زندیه و قاجاریه، وضعیت راه‌های ایران رو به نابودی نهاد تا آنجا که در هنگام روی کار آمدن قاجارها و آغاز ثبات سیاسی، راه‌ها در ایران تقریبا از بین رفته بودند.
این نبود راه‌ها و بدتر از آن نبود امنیت و وفور راهزنان، باعث شد تا مسافرانی که قصد سفر از بندرعباس یا دیگر مناطق جنوب ایران به تهران را داشتند با کشتی، شبه‌جزیره‌عربستان را دور زده و از مسیر عثمانی و آذربایجان و تبریز خود را به تهران برسانند.
نبود راه و وجود یاغیان و راهزنان و حتی نیروهای دولتی که هرکدام قصد گرفتن رشوه از مسافران را داشتند، از مشکلات اساسی آن دوران بود.
مسافران خارجی با کاروان و راه بلدی ایرانی در راه مقصدی در ایران . وضعیت اسفناک راه‌های ایران در تصویر کاملا مشخص و نمایان است.
1913 میلادی
