نقاشی غم انگیز و خاطره انگیز از شیر ایرانی در تخت جمشید. اثر دونقاش انگلیسی به نام " بریتون ریور" و" فردریک استاک پل" که بین سال های 1880 و 1882میلادی در ایران حضور داشتند و هردو زیر این نگاره را امضا زده اند و در موزه بریتانیا نگهداری می‌شود.
شیر ایرانی بومی سرزمین ایران بوده و منطقه دژ، کرخه، دشت ارژن فارس زیستگاه اصلی این گونه بوده است. گفته می‌شود که واپسین شیرهای ایرانی در سال 1945میلادی و در پیرامون دزفول از سوی مهندسان آمریکایی که مشغول ساخت راه آهن در خوزستان بودند دیده شده‌است.
در اوایل سال 1943 یک قلاده شیر ایرانی را فردی به نام "هیتنی" دیده و بعد از آن در سال 1945 نیز توسط "جونز" در دره های کرخه نزدیک دزفول رویت شده که بعد از بازگشت به انگلیس مقاله‌ای در این زمینه ارائه می‌دهد.
این در حالی است که پس از این تاریخ دیگر هیچ شیری در ایران دیده نشده و نسل این گونه‌ی جانوری به دلیل نابودی زیستگاه و شکار بی‌رویه شکارچیان دوره قاجار از بین رفته است. اما آخرین گزارش رسمی از شکار شیر در ایران مربوط به ظل السلطان پسر ناصرالدین شاه قاجار است که در بیشه های حوالی شیراز اتفاق افتاده.
در آن زمان شیر ایرانی در معرض انقراض بوده که چند نفر با مشاهده آن شیر به طمع صله و پاداش به ظل السلطان گزارش میدهند و او نیز که علاقه‌ی فراوانش به شکارهای بی‌رویه و دیوانه‌وار و به روایت خاطراتش شکارهای گاه چند هزارتایی زبان‌زد بود درنگ نکرده شیر مذکور را شکار کرد و با او عکس یادگاری گرفت تا شاید نامی از خود در تاریخ شکارگری بر جا بگذارد. روایت دیگر این است که او خود این شیر را شکار نکرده و فقط با جسد شیر عکس یادگاری انداخته است.
مسعود‌میرزا ظل‌السلطان پسر دوم (و فرزند سوم) ناصرالدین شاه قاجار در کتابش با عنوان سرگذشت مسعودی (که در سال 1323 قمری تنظیم شده) اطلاعاتی از شیر می‌دهد از جمله این که در دشت ارژن به شکار شیر می‌رود و علی‌رغم جرگه کردن منطقه با 10 هزار نفر، موفق نمی‌شود شیری شکار کند.
