گرجستان همواره یکی از بخش‌های خاک ایران بود. چه در دوران باستان که کاملا یک منطقه ایرانی‌نشین تحت لوای حکومت‌های هخامنشی و اشکانی و ساسانی بود و چه پس از اسلام که همواره از در شمار یکی از سرزمین‌های ایرانی نام برده می‌شد.
نبرد "کرتسانیسی" جنگی بود که در ۱۷۹۵ میلادی (۱۱۷۴ خورشیدی) پس از "صلح‌نامه قره‌باغ" و در تفلیس روی داد. این درگیری‌ها میان "آغامحمدخان قاجار" و "هراکلیوس دوم" حاکم گرجستان در تفلیس روی داد. دلیل این جنگ، شورش مردمان قفقاز بود که بعد از وفات "کریم‌خان زند" خود را تحت‌الحمایه روسیه تزاری قرار داده‌بودند. نتیجه جنگ، ویرانی کامل تفلیس و شکست حکومت حاکم گرجستان بود. هراکلیوس دوم نیز متواری گشت.
آغامحمدخان پس از این پیروزی، در حالی‌که در دیگر نقاط ایران نیز مدعیان سلطنت را مغلوب کرده و شورش‌ها را سرکوب کرده بود، در سال ۱۷۹۶ میلادی در تهران به تاجگذاری و سلسله قاجار را بنیان نهاد.
از آغامحمدخان معمولا با چهره‌ای کریه و منفور در تواریخ یاد می‌شود. یکی از مهم‌ترین دلایل آن جانشینان او هستند که کشور را به باد داده و بخش‌های زیادی از اراضی ایران را از دست دادند. به گونه‌ای که کمابیش همه دوران سیطره قاجارها، لکه‌ی سیاهی در پرونده تاریخ ایران است.
اما نباید از حق گذشت که آغامحمدخان برخلاف جانشینانش، یکی از لایق‌ترین شاهان ایران بود. اهمیت حضور او اگر بیشتر از نادرشاه افشار نباشد، کمتر نیز نیست. در شرایطی که کشور پاره‌پاره شده، شاهزداگان و مدعیان سلطنت زندیه، افشاریه و بازماندگان صفویه در هر گوشه ادعای پادشاهی داشتند و اقوام گوناگون نیز برای راه‌انداز حکومت‌هایی مستقل دندان‌تیز کرده بودند، جسارت و شجاعت آغامحمدخان ایران را از خطر متلاشی شدن نجات داد و با سرکوب همه شورش‌ها کشور را دگرباره یکپارچه کرد. در تمام دوران پادشاهی او استقلال و تمامیت ارضی ایران حفظ شد. اما از بد روزگار جانشینان او، وارون او بودند…
