سماع نوعی از رقص صوفیان است که دربرگیرنده چرخش بدن همراه با حالت خلسه برای اهداف معنوی است.
سماع در اصطلاح صوفیه گوشِ‌دل فروداشتن به اشعار و نغمه‌ها و آهنگ‌های موزون است، در حال بی‌خود شدن از خود. صوفیان سماع را دعوتِ‌حق می‌خوانند و حقیقت سماع را بیداری دل می‌دانند. سماع غالبا با نغمه دف و نی رواج دارد.
مطمئنا سماع و رقص مذهبی برای رسیدن به حالات عرفانی و نزدیک شدن بر خداوند، ریشه در تاریخ اساطیری دارد. در آیاتی از تورات، به سماع داوود نبی پیامبر قوم بنی‌اسرائیل اشاره شده‌است. همچنین در انجیل نیز از رقص و سماع مریم بر روی پلکان مذبح سخن رفته است.
بزرگان صوفی و عرفای نامی چون حضرت مولوی و شاه‌نعمت‌الله‌ولی از بزرگان پایبند به رسوم سماع بودند.
