ای خرد را زندگی جان ز تو جانا بسوخت جان من از آرزوی تو دردم ز حد گذشت ز سودای روی تو چندین حجاب و بنده به ره بر گرفته‌ای تا هیچ خلق پی نبرد راه کوی تو چون مشک در حجاب شدی در میان جان تا ناقصان عشق نیابند بوی تو گشتی چو گنج زیر طلسم جهان نهان تا جز تو هیچ‌کس نبرده ره به سوی تو در غایت علوی تو ارواح پست شد کو دیده‌ای که در نظر ...

ما ره ز قبله سوی خرابات می‌کنیم پس در قمارخانه مناجات می‌کنیم گاهی ز درد درد هیاهوی می‌زنیم گاهی ز صاف میکده هیهات می‌کنیم چون یک نفس به صومعه هشیار نیستیم مست و خراب کار خرابات می‌کنیم پیرا بیا ببین که جوانان رند را از بهر دردیی چه مراعات می‌کنیم طاماتیان ز دردی ما توبه می‌کنند ما بی‌نفاق توبه ز طامات می‌کنیم نه لاف پاک‌بازی و مردمی همی زنیم نه دعوی مقام و مقامات می‌کنیم ما را کجاست کشف و کرامات کین ...

ما ترک مقامات و کرامات گرفتیم در دیر مغان راه خرابات گرفتیم پی بر پی رندان خرابات نهادم ترک سخن عادت و طامات گرفتیم آن وقت که خود را همه سالوس نمودیم اکنون کم سالوس و مراعات گرفتیم در چهرهٔ آن ماه چو شد دیدهٔ ما باز یارب که به یک دم چه مقامات گرفتیم بس عقل که شد مات به یک بازی عشقش ور عقل درو مات نشد مات گرفتیم چون عقل شد از دست ز مستی می عشق با ...

تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم تا گوش برگشادم آواز تو شنیدم چندان که فکر کردم چندان که ذکر گفتم چندان که ره سپردم بیرون ز تو ندیدم تا کی به فرق پویم جمله تویی چگویم چون با منی چه جویم اکنون بیارمیدم عمری به سر دویدم گفتم مگر رسیدم با دست هرچه دیدم جز باد می‌ندیدم فریاد من از آن است کاندر پس درم من دربسته ماند بر من وز دست شد کلیدم عطار را به کلی ...

تا جمال تو بدیدم مست و مدهوش آمدم عاشق لعل شکربارش گهر پوش آمدم نامهٔ عشقت بخواندم عاشق دردت شدم حلقهٔ زلفت بدیدم حلقه در گوش آمدم سرخ رو از چشم بودم پیش ازین از خون دل زردرو از سبزهٔ آن چشمهٔ نوش آمدم شغبهٔ آن شکرستان شکربار ار شدم فتنهٔ آن سنبلستان بناگوش آمدم خواب خرگوشم بسی دادی ندانستم ولیک هم به آخر در جوال خواب خرگوش آمدم کی بگردانم ز تو از هر جفایی روی از آنک تو جفا ...

ای پیر مناجاتی رختت به قلندر کش دل از دو جهان برکن دردی ببر اندر کش یا چون زن کم‌دان شو یا محرم مردان شو یا در صف رندان شو یا خرقه ز سر برکش چون فتنهٔ آن ماهی چون رهرو این راهی بار غم اگر خواهی از کون فزون تر کش خمار و قلندر شو مست می دلبر شو ور گفت که کافر شو هان تا نشوی سرکش چون کافر اوباشی هرچند ز اوباشی با دوست به قلاشی ...

عشق آبم برد گو آبم ببر روز آرام و به شب خوابم ببر چند دارم تشنهٔ لعل تو جان جان خوشی زان لعل سیرابم ببر من کیم خاک توام بادی به دست آتشی در من زن و آبم ببر نی خطا گفتم که در تاب و تبم می‌نیارم تاب تو تابم ببر چند تابد دل ز تاب زلف تو تاب دل از زلف پرتابم ببر هستم از عناب تو صفرا زده این همه صفرا ز عنابم ببر غرقهٔ دریای عشقت گشته‌ام دست من ...

هر که را ذوق دین پدید آید شهد دنیاش کی لذیذ آید چه کنی در زمانه‌ای که درو پیر چون طفل نا رسید آید آنچنان عقل را چه خواهی کرد که نگونسار یک نبید آید عقل بفروش و جمله حیرت خر که تو را سود زین خرید آید این نه آن عالمی است ای غافل که درو هیچکس پدید آید نشود باز این چنین قفلی گر دو عالم پر از کلید آید گر در آیند ذره ذره به بانگ آن همه بانگ ناشنید ...