برای هفتصد سال “ زبان فارسی ” زبان اداری و نظامی هندوستان بود تا اینکه در دوره استعمار در سال ۱۸۳۶م چارلز تری ویلیان ”زبان انگلیسی” را بجای زبان فارسی رسمیت داد.
از گذشته‌های دور، زبان‌های پارسی باستان و سانسکریت هندی با هم خوایشاوند بودند و ریشه مشترک داشتند. پس از اسلام زبان فارسی نخستین بار با مهاجرت سلسله ایرانی غوریان به هند، وارد آن‌جا شد. اما در جذریان حملات سلطان محمود‌غزنوی در اوایل سدهٔ پنجم هجری زبان فارسی در غرب شبه قاره کاملا تثبیت شد.
تیمور‌لنگ نیز چون مغولان و سلجوقیان و دیگر بیگانگان پس از فتح ایران، در برابر فرهنگ غنی ایرانی تحلیل رفته و جانشینانش همچون دیگر مهاجمان تاریخ، فارسی‌زبان شده و در ایران گم شدند. بابُر نوه تیمور هنگامی که به هند مهاجرت کرده و سلسله گورکانیان هند را تاسیس کرد، زبان فارسی را زبان رسمی دربارش گماشت که این باعث نفوذ چشمگیر فارسی در تمام هند گردید. به زودی اکبر نوه او، در تثبیت زبان و فرهنگ فارسی و ایرانی در هند بسیار کوشید و تاج‌محل را به شیوه معماری ایرانی ساخت.
درواقع نواده‌های تیمور چنان ایرانیزه شدند که شاهرخ و همسرش گوهرشاد در ایران و بابر و فرزندانش در هند سهم مهمی در شکوفایی و رشد فرهنگ ایرانی -که براثر یورش تیمور دگرباره تحلیل رفته بد- داشتند.
اما در سده نوزده میلادی و با ورود استعمار انگلیس در هند، زبان فارسی به مرور کمرنگ گردید و امروزه در شمار زبان‌های مُرده هند می‌باشد.
