کتاب «انسان طاغی» (به فرانسوی: L’Homme Révolté) یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین آثار آلبر کامو، فیلسوف و نویسنده فرانسوی قرن بیستم است. این اثر در سال ۱۹۵۱ منتشر شد و به‌نوعی ادامه تفکر کامو درباره پوچی، آزادی و معنا در جهان بی‌نظم انسان معاصر است. در «انسان طاغی»، کامو به بررسی مفهوم «طغیان» در برابر بی‌عدالتی، پوچی و ستم می‌پردازد و نشان می‌دهد که انسان، پس از درک پوچی جهان، دو راه پیشِ رو دارد: تسلیم یا شورش. از نظر کامو، طغیان نه به معنای خشونت و نابودی، بلکه به معنای مقاومت آگاهانه در برابر بی‌معنایی و دفاع از کرامت انسانی است.

کامو در این کتاب، با نگاهی فلسفی و تاریخی، مسیر طغیان انسان را از اسطوره‌های باستانی تا جنبش‌های سیاسی مدرن دنبال می‌کند و اندیشه متفکرانی چون نیچه، مارکس، روسو و داستایوفسکی را نقد می‌کند. او نتیجه می‌گیرد که انسان طاغی، برخلاف انقلابی مطلق، در پی ایجاد نظمی انسانی است که در آن آزادی و عدالت هم‌زمان حفظ شوند. «انسان طاغی» در حقیقت بیانیه‌ای اخلاقی و فلسفی برای انسان امروز است؛ انسانی که در جهانی پر از تناقض و بی‌معنایی، همچنان می‌خواهد ارزش‌های انسانی خود را حفظ کند. این اثر، در کنار بیگانه و افسانه سیزیف، سه‌گانه فکری کامو درباره پوچی، شورش و معنای زندگی را کامل می‌کند.