برج بابل ساختمانی است که در سِفْر پیدایش از کتاب تورات به آن اشاره شده‌است.
بر پایه آنچه در تورات کتاب پیدایش آمده انسان‌های نخستین که همگی در بابل بودند به سبب کمبود جا و سرچشمه‌ها خواستار پراکنده شدن به جاهای دورتر شدند از این رو و برای جلوگیری از چند دستگی این برج بلند را ساختند تا همبستگی خود را از دست ندهند. اما ظاهرا این برج در اصل توسط شاه بابل برای ملکه ایرانی‌اش سمیرامیس ساخته شد تا در هر طبقه از آن گل و گیاهی قرار گرفته و خاطرات کوه‌های سرسبز زاگرس را برای معشوقه‌اش زنده نگاه دارد. همچنین برخی از پژوهشگران معتقدند برج بابل معبدی برای ”مردوک ” خدای بابل بود.
در سال ۱۸۹۸میلادی رابرت کُلدوی (آلمانی: Robert Koldewey)، باستان‌شناس آلمانی، در حدود ۹۰ کیلومتری جنوب شهر بغداد و در سواحل فرات جستجو در پی یافتن ویرانه‌ها و بقایای شهر غرق شده بابل را آغاز کرد. سرانجام بنایی با ابعاد ۹۰ در ۹۰ متر و ارتفاع حدود ۹۰ متر یافت شد. از این بنای عظیم تنها تعدادی از پایه‌های اصلی آن به جای مانده است. تا پیش از حفاری‌ها و کاوشهای باستان‌شناسان افسانه‌ها و تصورات گوناگونی در مورد برج بابل وجود داشت. یکی از نمودهای این تخیلات تابلوی نقاشی برج بابل اثر ”پیتر بروگل” است که برج بابل را بنایی مدور و مطبق با تاقهای قوسی تصور کرده. اما حفاریهای باستان شناسان و پژوهشگران تصویری متفاوت از آنچه گذشتگان می‌انگاشتند به ما می دهد: بنایی چهارگوش با ابعاد ۹۰ در ۹۰ متر، مطبق و توپر به ارتفاع ۹۰ متر.
نقاشی برج بابل اثر پیتر بروگل
