تأثیر پند پارسی بر ادب عربی از مباحث مهم در تاریخ ادبیات تطبیقی است که ریشه در تعامل فرهنگی و زبانی میان دو ملت ایران و عرب دارد. پس از فتح ایران توسط اعراب و آشنایی آنان با فرهنگ ایرانی، بسیاری از عناصر اندیشه، اخلاق، و حکمت پارسی وارد دایره ادب عربی شد. پند پارسی که بر پایه خرد، تجربه و اخلاق استوار است، از دوران ساسانیان و حتی پیش‌تر در قالب اندرزنامه‌ها، سخنان حکیمانه، و داستان‌های تمثیلی رواج داشت. این میراث بعدها در آثار نویسندگان عرب، به‌ویژه در حوزه‌های حکمت، اخلاق و سیاست، نمود یافت.

در قرون نخستین اسلامی، مترجمان ایرانی نقش مهمی در انتقال اندیشه‌های اخلاقی ایران باستان به زبان عربی داشتند. کتاب‌هایی مانند کلیله و دمنه (ترجمه ابن‌المقفع از اصل پهلوی) یا سندبادنامه، نمونه‌هایی روشن از نفوذ مستقیم پند و اندرز ایرانی بر ادبیات عربی‌اند. در این آثار، مفاهیم خردورزی، اعتدال، میانه‌روی، وفاداری، و پرهیز از آز و خشم با زبانی نمادین و داستانی بیان شده‌اند؛ ویژگی‌هایی که بعدها در متون عربی همچون نهج‌البلاغه، آثار جاحظ، و نوشته‌های اخلاقی ابن‌مقفع و ابن‌مسکویه بازتاب یافتند.

از سوی دیگر، شعر عربی نیز از روح اندرزگرای شعر فارسی بی‌بهره نماند. شاعران عرب، به‌ویژه در دوره عباسی، از مضامین پندآموز ایرانی الهام گرفتند و حکمت را در قالب اشعار غنایی و تعلیمی وارد کردند. مفاهیمی چون بی‌ثباتی دنیا، ارزش علم و معرفت، و فضیلت صداقت، برگرفته از سنت دیرینه‌ی اندرز ایرانی بود. در مجموع، می‌توان گفت که پند پارسی نه‌تنها بر اخلاق و فلسفه‌ی عرب اثر گذاشت، بلکه به تعالی زبان و اندیشه‌ی عربی یاری رساند و پلی میان دو تمدن بزرگ شرق شد.