کشورهای عربی و در رأس آنها سوریه و مصر به طور رسمی ۴ بار با اسرائیل وارد جنگ شدند و جز در یک مورد که موفقیت جزئی داشتند در بقیه موارد شکست خوردند.
سومین جنگ میان اعراب و اسرائیل معروف به جنگ شش روزه می باشد.
در ساعت 8/5 بامداد روز پنجم ژوئن 1967میلادی، نیروی‌هوایى اسرائیل در یک عملیات غافلگیرانه، با عبور از مرزهای سه کشور مصر، سوریه و اردن، به مدت دو ساعت، نیروهای هوایى این کشورها را به شدت مورد حمله قرار داده و به این ترتیب سومین جنگ بزرگ اسرائیل و کشورهای عربی آغاز شد.
پس از این حمله، نیروی زمینی اسرائیل با بهره‌گیری از سلاح‌های‌پیشرفته، در مدت شش‌روز، ارتش‌های مصر، سوریه و اردن را شکست داد. جنگ ژوئن 1967 اعراب و اسرائیل را می‌توان یکی از سریعترین جنگهای تاریخ به شمار آورد زیرا اسرائیل در این تجاوز، چهار برابر تمام سرزمین‌های تحت‌کنترل خود، شامل سراسر صحرای سینا و همچنین کناره های شرقی کانال سوئز در مصر و بلندیهای جولان در سوریه را اشغال کرد و پس از جدا کردن غرب رود اردن از کشور اردن و اشغال کامل بیت‌المقدس، آتش‌بس را پذیرفت.
قبل از شروع این جنگ، "جمال عبدالناصر"، رئیس جمهور وقت مصر با بستن خلیج عقبه بر روی کشتیهای اسرائیلی و نیز انعقاد پیمان اتحاد نظامی با سوریه و اردن، بهانه لازم را برای شروع جنگ به دست اسرائیلی‌ها داد. وی همچنین از نیروهای ناظر سازمان‌ملل که پس از جنگ سوئز در سال 1956میلادی، بین نیروهای مصری و اسرائیلی در صحرای سینا حائل شده بودند درخواست کرد که از این منطقه خارج شوند؛ از این‌رو، سران اسرائیل، این اقدامات را به عنوان تدارک آغاز حمله‌ای علیه اسرائیل تعبیر نمودند.
جنگ شش روزه در نهایت، در دهم ژوئن آن سال پایان یافت و عواقب ناگوار آن برای اعراب، به موقعیت داخلی و خارجی "جمال عبدالناصر" به عنوان پرچ‌مدار مبارزه با اسرائیل، لطمه شدیدی وارد ساخت و "ناصر" با اینکه تا زمان مرگ خود در سال 1970میلادی در مقام ریاست جمهوری مصر باقی ماند، دیگر موقعیت و اعتبار گذشته خود را باز نیافت.
قطعنامه ۲۴۲ شورای‌امنیت در پایان جنگ اسرائیل را ملزم به تخلیه مناطق اشغال شده توسط اسرائیل کرد، اما این قطعنامه تاکنون به مرحله اجرا درنیامده است.
تانک های اسرائیلی در جنگ شش‌روزه – بلندیهای جولان
