جنگ هلند که به نام جنگ فرانسه و هلند نیز معروف است ، دومین کارزار بزرگ شاه لویی چهاردهم – پادشاه مقتدر فرانسه – محسوب می شود. این جنگ به دنبال درگیری مختصر هلند و انگلستان در سال ۱۶۷۲ آغاز شد و تا ۱۶۷۸ ادامه یافت.
فرانسه که به دنبال تسلط بر فلاندر و بلژیک – دو ایالت مهم هلند – بود ، در ۱۶۷۰ عهدنامه دوور را با انگلستان امضاء کرد که هدف از آن، تحت فشار قرار دادن جمهوری هلند بود. شاه انگلستان – جیمز دوم – به عنوان متحد ارزشمند فرانسه در عرصه سیاسی اروپا کمک زیادی به لویی چهاردهم می کرد.
در مه ۱۶۷۲ نیروی دریایی بریتانیا با پشتیبانی قوای زمینی فرانسه به مرزهای هلند یورش برد. فرانسویان ظرف مدت کوتاهی توانستند سه ایالت از هفت ناحیه هلند را تصرف کنند. هلندی‌ها اینک تمامی راه‌های ممکن برای شکست دادن فرانسه را امتحان کردند. شاهزاده ویلیام اورانژ – رئیس شورای ایالات هلند – رهبری کشور را در دست گرفت.
او فرمان داد که سدهای پرآب اطراف آمستردام را باز کنند. به دنبال آن ، سیلی خروشان تمامی ایالات کشور را دربر گرفت و از طرفی نیز مانع پیشروی ارتش فرانسه شد. هلندی‌ها در پناه این سنگرهای آبی توانستند به آمادگی کافی برسند.
فرانسویان در پاییز همان سال دوباره حمله را از سر گرفتند اما ویلیام اورانژ توانست در خشکی ، آنها را عقب براند. هم زمان در دریا نیز هلندی‌ها موفق شدند در نبردی نفس‌گیر ناوگان مشترک انگلستان و فرانسه را مغلوب کنند.
میان سالهای ۱۶۷۴ تا ۱۶۷۸ فرانسویان به تنهایی و البته با کمک یگانه متحد با ارزش خود – یعنی امپراتوری سوئد – جنگ را ادامه دادند. سرانجام هزینه‌های سنگین جنگ ، ناامیدی فرانسویان از ادامه جنگ بی سرانجام و ورود دوباره انگلستان به جنگ به طرفداری از هلند ، شاه لویی چهاردهم را وادار کرد که به جنگ پایان دهد.
مطابق عهدنامه نایمخن در ۱۶۷۹ فرانسویان بخش هایی از قلمرو هلند را بدست آوردند؛ اگرچه ، در ازای آن خسارات مالی و انسانی فراوانی متحمل شدند.
